sobota, 7 lipca 2012

Jak wychować niewolnika

Niewolnika trzeba wychować tak żeby nie wiedział, ze jest niewolnikiem.
I to się udało !
Przeczekując żar lejący się w południe z nieba, najstarsza latorośl włącza czasami w telewizji program "Dom nie do poznania". Ujmujący show, w którym ekipa stacji telewizyjnej przyczynia się do odbudowy/ budowy domu dla jakichś zacnych ludzi. Wybierane są rodziny, które choć doświadczone w rożny sposób przez los, same są pomocne dla innych. W projekt angażowane jest maksymalnie lokalne społeczeństwo, sąsiedzi, firmy, ludzie dobrej woli. W ciągu siedmiu dni powstaje dom zaprojektowany dla potrzeb wybranej rodziny. Akcja programu toczy się w USA.
Oczywiście działaniom budowlanym towarzyszą pełne humoru komentarze i gagi bawiące publikę. Cenne jest jednak to, że w pracę angażują się tłumy ludzi - dając swój czas i siłę swoich mięśni, firmy dają do dyspozycji maszyny i czas swoich pracowników. Społeczeństwa lokalne, okoliczne uczelnie niejednokrotnie fundują dzieciom stypendia. Bywa, że potrzebujący otrzymują samochód, a niepełnosprawni sprzęt rehabilitacyjny. Taka bajka. Dla nas bajka.
Spróbujcie przenieść program do naszych realiów: pozwolenia na wyburzenia, przebudowę, pozwolenia na budowę, zatwierdzenia projektów, odbiory budynku... A potem podatki od darowizn, vat od pracy wykonanej na czyjąś rzecz. A samochód ? - następny problem.
Na przykładzie tego programu widać, jakimi niewolnikami staliśmy się. Nawet już nie potrafimy sobie wyobrazić świata bez zezwoleń, zaświadczeń, formularzy i urzędników. Zapomnieliśmy o sąsiedzkiej pomocy, o dawaniu potrzebującym. Ostatnie lata nauczyły nas, że za każdy życzliwy gest musimy zapłacić, a za podarowanie głodnym pieczywa możemy zostać zniszczeni podatkami.
Jeszcze nie tak dawno na wsi można było liczyć, w razie nieszczęścia, na pomoc - czy to w razie odbudowy po pożarze, czy w pracy w razie innego nieszczęścia.
Teraz mamy utrwalone w naszej świadomości, że od pomocy są  i n s t y t u c j e.
Nie ma pomocy i dawania i pracy z potrzeby serca - teraz urzędnik oceni czy i ile się komu pomocy należy.
Urzędnik wyda pozwolenie, podpisze druczek, odeśle do innego urzędnika lub rozłoży bezradnie ręce, bo "co ja mogę, jestem tylko urzędnikiem, wie pan - ja to chętnie - ale przepisy, fundusze, ustawy, ograniczenia..."
Poddaliśmy się - bez walki i bez oporu.
Grzecznie stajemy w kolejkach po kolejne pozwolenie, zaświadczenie i druczek, z rzadka tylko klnąc, gdy owe formalności zajmują nasz czas lub wymagają pielgrzymki od urzędu do urzędu.
"Ale, co my możemy, takie czasy, panie, takie czasy..."
Naprawdę już n i c nie możemy ?
Zapomnieliśmy o wolności.

Przechodząc do szycia - małe wspomnienie:

Takie humorystyczne pamiątki pozostawione w szkole, odpowiednim osobom, przez mojego średniego syna.
Wersja męska wieszaka z granatową koronką - podwiniętą od spodu, żeby nie było zbyt fikuśnie, a wersja damska z frymuśną falbanką i kilkoma perełkami przy literkach.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz