środa, 31 października 2012

La calavera de azucar

Cukrowa czaszka.
Nie chodzi tu bynajmniej o "głowę cukru" znaną nam z opowiadań i literatury.
Dlaczego o tym piszę?
Bo denerwuje mnie bezwarunkowe przyjęcie anglo-amerykańskiego "halloween".
Dzieci, które nie wiedzą nawet dlaczego się przebierają i chodząc od drzwi do drzwi proszą o słodycze. Dla nich to okazja na zdobycie darmowych cukierków, ale nie poparta żadną ideologią staje się zwykłym napraszaniem.
Denerwuje mnie przyjęcie obcych naszej kulturze zachowań do tego stopnia, że chętnie zapytam, dlaczego, skoro tak łatwo nam to przychodzi, nie łykamy także zwyczajów innych narodów?
Oto Meksyk "oswaja śmierć" od dziecka.
Tam spożywa się cukrowe i czekoladowe czaszki wykonane z dodatkiem soku z cytryny lub nasączone tequilą!
Piecze się także "pan de muerto" czyli chleb umarłych. (taka słodka babka, ale koniecznie z dodatkiem anyżu)
To znaczy, ze mając własne tradycje, można je przekazywać młodszym, kultywować, rozwijać.
Nie trzeba być ślepo zapatrzonym w obcą kulturę i negować własną, żeby się dobrze bawić.
Skąd taka obca drzazga, o źródłach celtyckich (niewiele mamy z celtami wspólnego), skoro w naszej kulturze mamy od zawsze ZADUSZKI ?
A cóż my wiemy o "Zaduszkach"?
Zazwyczaj NIC.
A co to jest "Święto Zmarłych"? Pojęcia nie mam. Nie ma takiego święta!
To twór komunistyczny, który miał zastąpić chrześcijańskie Święto Wszystkich Świętych - święto radosne, po którym, następnego dnia, następuje Dzień Zaduszny - wspomnienie naszych bliskich zmarłych, za których dusze, ci którzy w to wierzą zwykle się modlą.
To dzień Zaduszny był od zawsze dniem odwiedzania cmentarzy.
Ze względów praktycznych (dzień wolny) odwiedzamy cmentarz pierwszego listopada, zamieniając święto Wszystkich Świętych w Zaduszki.
"Karaboszki", maski rzeźbione z drewna, którymi dekorowano miejsca obrzędów – miały one symbolizować duchy.

A przecież polskie Zaduszki tkwiły w naszej kulturze przez wieki...
Wystarczyło kilkadziesiąt lat komunizmu, by wyzbyć się własnych tradycji, które zaginęły w ciemnościach "Święta Zmarłych".


"Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie, co to będzie?..."


A to już wytwór mojej córy, która swoją wiedzą o innych zwyczajach wspominania zmarłych, postanowiła się podzielić ze swoimi koleżankami...



wtorek, 30 października 2012

Myślcie sobie co tam chcecie

Czy to bajka, czy nie bajka,

Myślcie sobie, jak tam chcecie.

A ja przecież wam powiadam:

Krasnoludki są na świecie...
 ... a urządzenia do wykrywania materiałów wybuchowych wykryły pestycydy, w dodatku były to pestycydy z poligonu w Smoleńsku wniesione na pokład samolotu na butach żołnierzy lecących nim pół roku wcześniej. Zresztą, to nawet nie były pestycydy, a jedynie substancje, które mogą być składnikami materiałów wybuchowych. Zresztą te próbki, których nie było, bo przyjechały tylko wyniki pomiarów, jadą na pół roku do badań. Daleko, daleko, za morza, za góry...

Dobranoc Państwu.


poniedziałek, 29 października 2012

Walka ze smokiem

Co zrobić, gdy smok nie chce ziać ogniem? Uparcie stygnie i nie chce zademonstrować swoich możliwości? Oczywiście trzeba mu pogrzebać w brzuchu.
Co ma zrobić słaba płeć, gdy nie ma akurat męskiej ręki w pobliżu?
Zawziąć się.
Zawzięłam się więc i przez kilka godzin walczyłam - o ogień w smoczym brzuchu.
Pierwsze rozpalenie po lecie zawsze jest trudne i pełne niespodzianek.
Od zawsze nasz piec centralnego ogrzewania zwany jest Pomarańczowym Smokiem.
Piec z podajnikiem ma swoje narowy - przy pierwszym odpalaniu lubi się zawieszać, gasnąć, zacinać, buchać, dymić.
Zimny komin nie ułatwia sprawy.
Wyregulowanie wszystkiego po lecie, zawsze należało do mojej drugiej połowy. Tym razem, z powodu wyjazdu męża, podjęłam walkę sama.
W ostatnich dniach, pod nieobecność operatora pieca, grzaliśmy się, z doskonałym skutkiem, drewnem palonym w naszej ślicznej zielonej kozuni. Nie było powodu odpalać "CO" - miało to nastąpić - pierwszy raz w tym sezonie po powrocie Ślubnego.
Drewna nacięłam jeszcze przed atakiem zimy. Była go ogromna góra. Jednak nawet taki zapas kiedyś się kończy. Tym razem drewno okazało się być baaardzo suche i skończyło się wcześniej niż przewidziałam.
Samochód w trasie, skład opału daleko, potrzebna ilość zbyt mała, żeby zamawiać transport. Pat.
Jedyna nadzieja w smoku węglożercy i jego gorącym oddechu.
Za przykładem kolegi po fachu - Archanioła Michała -  podjęłam oręż przeciwko Smokowi -  i jakem Gabriela - zwyciężyłam!
 W czeluściach smoczego brzucha przyjemnie buzuje ogień, a w domu z minuty na minutę coraz cieplejsze kaloryfery. Tylko kozunia posmutniała bez zwyczajowej dawki drewnianej karmy.
Doszorowanie rąk potrwa jeszcze jakiś czas...

niedziela, 28 października 2012

Rozważania przy niedzieli

 Rozważania przy niedzieli - czyli teoria ewolucji bierze w łeb.

Poniższe teksty są zlepkiem różnych artykułów i tekstów znalezionych w sieci, uzupełnione przez moje komentarze. jako, że nie jest to praca naukowa, nie zadaję sobie trudu umieszczania tu bibliografii.
Różnice w genomie człowieka i małp człekokształtnych dotyczą nie tylko zawartości genów, lecz także ich lokalizacji w chromosomach. W jądrze każdej ludzkiej komórki znajdują się 23 pary chromosomów, a u małp człekokształtnych - 24.
Niektórzy naukowcy twierdzą, że jedna para chromosomów... zaniknęła. Aby taka zmiana się utrwaliła musiałaby być powtarzalna i wystąpić równocześnie u wielu kolejnych pokoleń w dostatecznej grupie osobników, które w dodatku musiałyby krzyżować się między sobą, aby dalej przekazywać i utrwalać taką zmianę.
Naukowcy rezerwują sobie na takie zmiany miliony lat. 
A ileż to trzeba czasu na stworzenie istoty inteligentnej z prazupy...
Podają nam na tacy swoje wyliczenia i umieszczają w czasie zachodzące zmiany, gdy tymczasem:

"Naukowcy są zaskoczeni: w słodkowodnym jeziorze Wostok pod Antarktydą nie znaleźli żadnych żywych organizmów

Ten zbiornik wodny leży na głębokości 3769 m pod lądolodem Antarktydy, ma 250 km długości, 50 km szerokości, a jego objętość szacowana jest na 5400 kilometrów sześciennych. Jezioro nie styka się z ziemską atmosferą od około miliona lat. Oznacza to, że woda w nim ma co najmniej taki wiek. Dla porównania, wody współczesnych powierzchniowych jezior wymieniane są średnio co sześć lat. Wostok to największe ze znanych 145 antarktycznych podlodowych jezior. Nad nim znajduje się rosyjska stacja badawcza Wostok.

Rosjanie odkryli jezioro w 1996 r., dwa lata później rozpoczęli wiercenie. Do powierzchni wody dotarli 5 lutego 2012 r. Próbka objętości 30 litrów została pobrana na głębokości 3769,3 m, z wiertła, w pośpiechu, ponieważ warunki atmosferyczne gwałtownie zmieniały się na gorsze i ekipa musiała się ewakuować.

Próbka najpierw powędrowała do Moskwy, była prezentowana na Kremlu, potem trafiła do laboratorium Instytutu Fizyki Nuklearnej w Sankt-Petersburgu.

Rosyjscy naukowcy zamierzali stwierdzić, czy w odizolowanym środowisku ewolucja nie poszła inną drogą. Tymczasem okazało się, że woda w pobranej próbce jest jałowa. Poinformował o tym Siergiej Bulat z Instytutu Fizyki Nuklearnej w Sankt-Petersburgu.

Wprawdzie w pobranej próbce stwierdzono obecność średnio 10 mikroorganizmów w jednym milimetrze sześciennym wody, czyli mniej niż w wysterylizowanej sali operacyjnej, ale dostały się do próbki 5 lutego 2012 r. Są wśród nich tylko cztery gatunki drobnoustrojów, trzy pochodzą z urządzenia wiercącego, czwarty z płynu technicznego i chemikaliów ułatwiających wiercenie. Na przełomie grudnia 2012 i stycznia 2013 Rosjanie zamierzają wznowić wiercenie, jednak pobrania próbek wody, tym razem w korzystniejszych warunkach i z większej głębokości, nie należy się spodziewać przed majem 2013 r."

O sukcesie poinformował Rosyjski Instytut Badań Arktycznych i Antarktycznych. Jezioro pokrywa czterokilometrowa warstwa lodu, jej pokonanie zajęło Rosjanom 23 lata. 

Jakoś mi tu naukowe wyliczenia bledną...
 
Jeden z naszych kolegów zwykł pytać swoich adwersarzy: - "A czy ciebie stworzył Pan Bóg, czy też może pochodzisz od małpy?"  Odpowiedzią w takich razach często jest zapowietrzenie rozmówcy.
To oczywisty żarcik - ale daje do myślenia.
Zwolennikom "siewców z kosmosu" przypominam, że ich także musiała stworzyć jakaś siła.

Jeżeli mi się uda to w przyszłą niedzielę podam linki do filmu, w którym jeden pan w klarowny sposób poddaje w wątpliwość teorię ewolucji i naukowe podstawy tworzenia się naszego świata.

Dobrej niedzieli życzę.

sobota, 27 października 2012

Słowo się rzekło IV ... i różności

Słota jesienna trzyma nas w czterech ścianach domu.
Kto nie musi - z domu nie wychodzi, ze zwierzętami włącznie.
To dobra pora żeby dzieciom opowiedzieć o ich rówieśnikach i nieco starszej młodzieży, która z bronią w ręku o Polskę walczyła. Pomogły mi własne zdjęcia zrobione w tym tygodniu i internet.
Do dzieci to przemawia - skoro komuś wystawiono pomnik, to znaczy, że zrobił coś ważnego.
WSZYSTKO, CO NASZE POLSCE ODDAMY...
... ramię pręż,
- słabość krusz,
- ducha tęż - OJCZYŹNIE MIŁEJ SŁUŻ!
Kilka słów, a zawiera cały sens wychowania szlachetnej młodzieży.
To dziwne, że nawet w czasach komunistycznych ten hymn wychował kilka pokoleń harcerzy, i to nawet wtedy, gdy cała reszta wtłaczanej ideologii gloryfikowała naszego wschodniego sąsiada i jego system. To były czasy, gdy łatwo było oddzielić swoich i wrogów.
Dziś wszystko się rozmyło. świat przestał być czarno-biały, bo przesłoniły go szarości konformizmu, pełnej michy i grilla zapijanego piwem zagranicznych koncernów.

... a z różności:

Na wczorajszy obiad, w raz z teściową, ulepiłyśmy jakiś milion pierogów - za przeproszeniem - "ruskich".
Zdjęcia pokazują tylko część naszej produkcji.
Pierogi wyszły doskonałe, znikały w momencie. Niewielka ilość została na dziś - pewnie odparują na kolację.
Na ciasto, które wychodzi delikatne i miękkie, biorę tylko mąkę i wodę z kilkoma łyżkami oleju.
Kiedyś z mężem zawzięliśmy się i z pomocą dzieci ulepiliśmy pięćset pierogów. Po ugotowaniu zamroziłam w małych porcjach wszystko, co nie zostało pożarte od razu. Była frajda wyciągać pyszne pierożki, kiedy tylko przyszła na nie ochota. Czas powtórzyć ten wyczyn.

piątek, 26 października 2012

Czasmi zawieje chamsin...


Czasami życie sypnie nam piaskiem w oczy i wtedy przestajemy dostrzegać urodę świata.
Przez chwilę wydaje się, że wszytko zrobiło się złe i brzydkie. Czasami spotyka się ludzi, którzy jak dementorzy z "Harrego Pottera" wysysają z nas całą radość życia. Chciałoby się wtedy zamknąć oczy i zaczekać, aż z łzami spłynie całe zło. Niestety ono nie znika, ale organizm w odruchu samozachowawczym znów powoli podsuwa nam obrazy wszystkiego, co dobre.
Kiedy człowiek ma w oczach uwierający piach tego świata - trudno pisać o rzeczach miłych - na szczęście każdy kurz kiedyś opada.
W tym tygodniu miałam okazję odwiedzić Miechów. Po drodze, jadąc przez Jurę, chłonęłam wszystkie ostatki jesiennych kolorów. Podziwiałam świetliste buki, które otaczały nas kolorami i z góry i z dołu. Niestety - w czasie jady nie dałam rady robić zdjęć. Udało mi się pstryknąć ryneczek tego urokliwego miasteczka.
Sezon na słodkie bułeczki z marmoladą trwa.
 Kiedy te się przejedzą przyjdzie kolej na cynamon, na masę orzechową i co tylko jeszcze dzieci wymyślą. Bułeczki mają cudowną właściwość znikania z blach jeszcze przed wystygnięciem - na zdjęciu efekt kilkuminutowego oczekiwania na schłodzenie.
Popołudniami pachnie w całym domu ciastem i palonym drewnem. Nasza kozunia, choć maleńka spisuje się znakomicie podnosząc temperaturę w całym domu.
Niestety - postanowiliśmy się z nią rozstać.
Zmieniamy sposób ogrzewania (ceny węgla potrzebnego do co!) i w miejsce malucha, który na początku miał spełniać role wyłącznie ozdobne, uprzyjemniać nam życie zapachem drewna i żywym ogniem, musimy wstawić solidny piecyk o określonej mocy. Będzie nas grzał, przy mniejszych spadkach temperatury. Jedyna pociecha, że dalej będzie pachniało drewnem...
I na koniec humoreska z życia. Siedzi sobie któregoś wieczora, tuż obok mnie córcia moja jedyna, uczy się hiszpańskiego intensywnie, ale przez ramię czasem mi zagląda. Ja zaś, jak to wieczorami - czytuję różne blogi. Tym razem na ekranie był Las Mira. Patrzy ta moja córa, patrzy, brwi marszczy i mówi - tu błąd jest - ma być "las miras"! (zaimek "las" wskazuje liczbę mnogą i wymaga stosownej końcówki).
Tak to nauka zaburza spojrzenie na LAS.




poniedziałek, 22 października 2012

Kolejny dzień

Dzień mija niepostrzeżenie jako mgła poranna.
Rano prosto z domu wchodziło się w nieprzeniknione mleko, które na szczęście opadło, odkrywając słońce.
To był chyba ostatni dzień w tym roku, w który można było wyjść do ogrodu w krótkim rękawku.

Od rana naszło mnie szycie.
Człowiek jednak łatwo podlega sugestiom, a mnie zainspirowały ptaszyska, których na blogach pełno.
Wylęgła mi się kura (jeszcze nie wypchana), którą natychmiast zainteresował się Tytus. Zdjęcie z telefonu, kot w ruchu - wyszło nieostro, ale drugiej szansy nie miałam.
Następne w kolejce były wariacje na temat pawia, ale tu zabrakło mi czasu na dalsze prace, bo dom upominał się o moje ręce. Oprócz prac codziennych udało mi się dziś naciąć trochę drewna do kozy. Pojedyncze dni dzielą nas od przymrozków. Pan mąż w rozjazdach, więc z piłą w ręce szalałam tnąc na kawałki zdatne do naszego piecyka, który łyka tylko nietypowe klocki, bo 30 centymetrowe.
Drewno leży w ogrodzie - żal nie użyć.

Taka już uroda mojego domu, że po południu całe życie toczy się w największym pokoju.
Dzieci przez cały rok szkolny przychodzą tu odrabiać lekcje, mimo że każde ma swoje biurko w pokoju. Tu jest wielki stół, na którym wygodnie rozkłada się laptop, maszynę do szycia, książkę.
Pies leży opodal na swoim legowisku, albo pod stołem, a ostatnio przyłączył się kot.
Wszyscy robią coś swojego, czasem rozmawiają, czasami się kłócą, przynoszą picie i przekąski. Często jest głośno i wesoło. Wieczorem, w ramach dojadania, królowały upieczone przeze mnie po południu słodkie bułeczki z marmoladą.
Nie dotrwały do zdjęcia - zostały rozdrapane jeszcze gorące.
Dzisiejszego popołudnia nastąpił chyba przełom w oswajaniu psa i kota.
Okazuje się, że takie kudłate zwierzę rozumie, gdy mu powiedzieć - "albo przestaniesz kłapać na kotka, albo wynocha." Wybrał towarzystwo stada.
Za chwilę rozchodzimy się do mycia i snu, ale jeszcze przez chwilę posiedzimy ciesząc się swoim towarzystwem. Kot po wieczornych wrażeniach zasnął mi na ręce, mogę więc pisać tylko jedną.
Pora kończyć...


niedziela, 21 października 2012

Rozważania o kulturze - telewizja

Telewizji nie oglądam już od dawna.
Po pierwsze dlatego, że ktoś chce wymóc na mnie kiedy mam pudło załączyć, kiedy usiąść i porzucić inne zajęcia. Ogranicza moją wolność.
Po drugie dlatego, że telewizja ma mi niewiele do zaoferowania.
No - może programy geograficzne, przyrodnicze i historyczne, dokumentalne, ale te nie są dostępne powszechnie - trzeba mieć telewizję kablową. Mieszkam w takim miejscu miasta, że nikomu z oferujących kablówkę nie opłacało się udostępnienie nam takich luksusów.
                                                   Światło jesiennego dnia w cudowny sposób ukazuje urodę jesiennego lasu.
Włączają czasami telewizor dzieci - stąd mam przegląd programów różnych, w tym rozrywkowych.
Teleturnieje.
Teraz miano teleturnieju może nosić jedynie program "Jeden z dziesięciu". Inne nie wymagają wiedzy, a są jedynie swoistego rodzaju loterią. Grający mają podane warianty odpowiedzi, które często wybierane są metodą prób i błędów.
Kabarety.
Zero subtelnego dowcipu. Chamskie wyśmiewanie polityków, Kościoła, przekleństwa i ordynarne teksty. bywają też dowcipy abstrakcyjne - zupełnie niezrozumiałe.
Znów uśmiech wywołuje jedynie "Grupa Mozarta" - ale to muzycy wysokich lotów.
Programy muzyczne.
? - są takie?
                                                    Drzewa i krzewy zaskakują barwami.
Piosenki współczesne.
Teksty jak sieczka lub zlepek wyrazów.
Muzyka - tak "wyszukana", że ledwie niektóre melodie dają się zanucić. Skoro nie dają się zanucić - giną wraz z utratą popularności. Taki rodzaj muzyki doskonale zabija w ludziach wrażliwość muzyczną i umiejętność śpiewania.
Filmy.
Telewizja publiczna proponuje nam odgrzewanki sprzed lat i tanie komedie, które rzadko bawią.
Seriale.
Ciągną się w nieskończoność nie wnosząc niczego w nasze życie, a po kilku latach, kiedy każdy bohater już z każdym sypiał i urodziło się stado dzieci, nikt już nie wie o co chodzi. Dla wielu ludzi stają się zamiennikiem za prawdziwe życie.
Zdarzają się oczywiście perełki (dokumentalne) w stylu "Boso przez świat", których wypatrujemy w programie TV, ale to tylko wyjątki potwierdzające regułę.
Wiele osób nie zgodzi się ze mną.
Wielu z nas przywykło do braku dykcji u prowadzących programy i aktorów, do przekleństw i chamstwa, do muzyki, która nieustannie sączy się nam w uszy czy chcemy, czy nie - w sklepach, autobusach, u fryzjera, w poczekalni.
Wystarczy jednak odciąć się na jakiś czas od tego - i okaże się, że podawana nam papka jest niestrawna. Zabija naszą wrażliwość i poczucie piękna.
Wystarczy załączyć jakikolwiek film przedwojenny, aby zrozumieć na czym polegała dykcja.
Piosenki, które żyły dłużej niż popularność utworu - bo ludzie chętnie je nucili i śpiewali - skończyły się na początku lat siedemdziesiątych. 
                                                  Błękit jesiennego nieba nie ma sobie równych o żadnej innej porze roku.
Dzieci już dawno nie uczymy muzyki. Dziś dzieci nawet kolęd nie potrafią zaśpiewać. Zresztą Święta przestają mieć coś wspólnego z wiarą i Bożym Narodzeniem. Są fajne - więc obchodzą je wszyscy - w tym niewierzący.
Tu zaczęłabym zagłębiać się w rozważania o nauczaniu - ale to zupełnie inna bajka.
Teatr telewizji.
Kiedyś udostępniał ludziom sztuki teatralne, na które nie każdy mógł się wybrać, był oglądany powszechnie i z zapartym tchem. Królowała klasyka. Po okresie niebytu został zreanimowany, ale mam wrażenie, że w innej jakości.
Mam nieodparte wrażenie, że telewizja obniżyła loty, by dostosować się do gustów szeroko rozumianego społeczeństwa. Z drugiej strony - z takim poziomem ogólnodostępnego źródła kultury -
nie należy się spodziewać podnoszenia poziomu wiedzy i kultury społecznej.
Komu media nie pasują - zaspokaja swoje potrzeby na własną rękę. Najchętniej w gronie ludzi sobie podobnych.
Takie to rozważania towarzyszyły mi podczas podziwiania piękna jesiennej przyrody...
Dla chętnych - piosenki nieaktualne, z przestarzałą aranżacją i instrumentacją, zupełnie nie na czasie, ale za to można je zanucić - i nie ranią uszu.

sobota, 20 października 2012

Słowo się rzekło III

Pogoda na razie pozwala na rowerowe wypady (piechotą pewnie nie dalibyśmy rady ze względu na odległość, a innej komunikacji nie ma) dlatego kontynuujemy nasze wyjazdy poznawczo - historyczne.

Dziś miejsce strasznej zbrodni hitlerowskiej:
Przywiezieni do lasu harcerze i kolejarze musieli własnoręcznie wykopać dół, a następnie każdy z nich otrzymał strzał w głowę. Tych, którzy nie zmarli od razu Niemcy dobijali nożami.
Jak słyszę, że Ślązacy to Niemcy, albo, że Śląsk powinien się przyłączyć do Niemiec, to mam ochotę, nie pytając o nic strzelać. Tak się głupio składa, że w przeszłych pokoleniach mam i powstańców i tych, co w czasie obu wojen o polskość Śląska walczyli.
W moim domu mówiło się "choćby kamienie gryźć - byle w Polsce".
Co czuje młody człowiek, który kopie własny grób?
Jakie myśli kołatały się tym, którzy wyszli ze swoich domów, i nagle dotarło do nich, że już nigdy nie wrócą?
Ofiar zabitych w tym lesie nigdy nie zidentyfikowano.
Ileś matek, żon, dzieci nigdy nie dowiedziało się, co stało się z ich bliskimi.
O czym chcieli powiedzieć swoim rodzinom w ostatnich chwilach?
Nie dane im było pożegnanie.
Tylko drzewa nad nimi zapłakały...




piątek, 19 października 2012

Planowany brak prądu

Za chwilę wyłączą mi prąd na prawie cały dzień - jako, że zawiadomienie wisi w całej okolicy od tygodnia, należy się spodziewać, że sprawa się nie odwlecze.
Dotarło do mnie, że niepostrzeżenie minął mój mały jubileusz - nie wiadomo kiedy minął czas pisania 100 postów!
Czas mija niepostrzeżenie - powoli zbliżam się do rocznicy istnienia w necie.
Miała to być taka moja mała terapia. Nie wiem jeszcze, czy mi pomogła, na pewno zapełniła czas, który przestał być w chwilach pisania czasem żalu.
Pora napisać kilka słów o Tytusie.
Liczymy, że ma już około 7 - 8 tygodni. Szaleje w całym domu i jest przez wszystkich rozpieszczany.
(poza psem - który nadal kłapie paszczą, gdy znajdzie się w pobliżu kotka trzymanego na rękach).
Zajda góry jedzenia - najchętniej mięso - i rośnie w oczach.
Chętnie korzysta z psiego legowiska.
 Ostatnio stwierdziliśmy, że gwałtowny wzrost następuje w płaszczyźnie pionowej - w miejsce nóg pojawiają się szczudła. Nie szoruje już brzuchem po podłodze po zjedzeniu posiłku.
Jak wcześniej pisałam - jest inteligentnym kotem, a ostatnio zaczął się nawet dokształcać na poziomie liceum - podczytując z ramienia córki jej książki i zeszyty.
Włazi po nogawkach na ręce lub ramię, dzielnie atakuje nasze stopy, skrada się do naszych kapci i najchętniej śpi na moich rękach. Potrafi tak spać w dowolnej pozycji, nawet ze zwisającą głową. W nocy układa się na moich dłoniach, albo obok głowy.
Jest po prostu kolejnym członkiem naszej rodziny...

czwartek, 18 października 2012

Nieplanowany brak prądu

Nie zawsze można zaplanować dzień.
To znaczy, zaplanować można, a potem okazuje się, że planów nie da się zrealizować.
Wczoraj zaplanowałam sobie różne prace domowe, które lubię wykonywać, gdy nie ma dzieci,
a w domu panuje spokój i "nikt się pod nogami nie pęta" (odkurzanie), albo gdy nikt mi nie przeszkadza i można słuchać muzyki (prasowanie), albo gdy w spokoju mogę zastanowić się i pomyśleć, rozkładając fragmenty pracy (szycie).
Tuż po śniadanku spotkała mnie jednak niespodzianka - brak prądu. Odczekaliśmy z mężem chwilę (takie krótkie wyłączenia się zdarzają), ale sytuacja się nie zmieniła.
Z grafika wypadło pranie, prasowanie, odkurzanie i najlepiej prace wymagające ciepłej wody (bo też grzana jest elektrycznie) i szycie.
Mogłam spokojnie wybrać się na spacer (połączony z małymi zakupami).
Dzień pogodny, piękny, prawie ciepły, uwydatnił całą urodę kolorowych drzew.
Kiedy podniosłam głowę, na tle błękitnego nieba skrzyło się czyste złoto.
Głowę trzeba zadzierać, żeby wypatrzeć te skarby między domami, bo nieliczne ogrody, tak mało kolorowe latem, teraz zrobiły się już zupełnie bezbarwne, a pod nogami tylko asfalt i beton.
Po małym śledztwie dowiedziałam się wreszcie, że koparka pracująca w pobliżu mojego domu zerwała kabel zasilający okoliczne domy i bloki, i że "trochę to potrwa". Nikt nie wiedział jak długo.
Z rozważań " co dalej" wyrwał mnie telefon córy, która zaproponowała, żeby z nią pójść na popołudniowy wykład o secesji.
Dwa razy nie trzeba było mi powtarzać. O wyznaczonej porze wsiadłam w autobus i pojechałam. To był bardzo dobry pomysł i przemiłe popołudnie.
Wróciłyśmy wieczorem zadowolone i zmęczone.
Dziś z odkurzaczem w ręku będę wspominać kształty i kolory secesyjnej sztuki w wolnych chwilach wyszukując dla córy polskie dzieła tamtego okresu, gdyż pani Profesor skupiła się jedynie na Wiedniu. A przecież artystyczny Kraków, związany wtedy  z Wiedniem także pozostawił w sztuce secesji swój ślad.
                                          (Kamienica w Łodzi)
Wyspiański, który odżegnywał się od klasyfikowania jego sztuki jako secesyjnej, a jednak ulegający wpływom nurtu:
Mehoffer
Ślewiński
 Ruszczyc
 I znany na całym świecie, z racji zaprojektowanego w 1908 roku pomnika Chopina,
Wacław Szymanowski
Pomnik zaś wymagałby opowiedzenia osobnej historii, wszak, gdy powstał pomysł jego budowy, kraj nasz nie istniał na mapie i niemożnością było uczczenie Polaka pod ruskim zaborem. Realizacji doczekał się dopiero po I Wojnie Światowej. W wolnej Polsce.




wtorek, 16 października 2012

Deszczowe marzenia

Pogoda zrobiła się dziś prawdziwie barowa.
Pies chętnie schronił się w domu. Kot śpi na moich kolanach,
albo na fotelu za moimi plecami dając czasami znać o sobie
przez włażenie na klawiaturę laptopa.
Prace domowe na dziś w większości zostały zrobione.
Pozostaje czekanie, aż zmoknięte dzieci wrócą ze szkół do domu.
Zostaje trochę czasu na planowanie, i ociupinkę na marzenia.
Plany remontowe domu nie są takie fajne jak marzenia o wsi,
która na mnie czeka...
A moje marzenia są pewnie tak dziwne jak ja sama:

... i prawdziwe klejnoty:
... a może kiedyś uda się prawdziwa hodowla czubatek...
(Żadne z powyższych zdjęć nie jest mojego autorstwa - wszystkie "podrzucił" google.) 

Taki smętny dzień nastraja też do planów świątecznych.
Gdyby nie deszczowe ciemności, pewnie szyła bym już jakieś świąteczne podkładki lub ozdoby. Jednak przy sztucznym świetle cała przyjemność szycia znika, a oczy dają znać, że są.
Pora też pomyśleć o kalendarzu adwentowym, może o jakiejś ozdobie na drzwi, o łańcuchach na choinkę...

Tymczasem podrzucam jeszcze przepis na babkę cytrynową - szybko się ją przygotowuje,
w miarę szybko piecze, a doskonała jest zarówno świeża jak i po wyschnięciu. (szklanka = 250ml)

NA SMĘTNE POPOŁUDNIE
3 szklanki mąki pszennej
1/2 kostki margaryny (np.Kasia)
1 szklanka cukru
3 - 4 jajka
1/2 szklanki mleka (umownie, bo może się okazać, że więcej)
1 czubata łyżeczka proszku do pieczenia
sok z jednej cytryny
otarta skórka z 1 cytryny
Ubić mikserem tłuszcz z cukrem, wbijać jajka, dosypywać po trochu
mąkę, wlewać mleko (żeby maka się nie unosiła), dodać wszystko
z cytryny i proszek do pieczenia. Ciasto nie może być "ciężkie".
Ma być miękkie, ale nie lejące.


Piec około 1 godziny w 175 stopniach C.

Bez cytryny też się udaje. Można dodać lubiany olejek zapachowy.
W wersji luksusowej można dodać rodzynki, orzechy, migdały, itd.
W sam raz do kawy w taki dzień, jak dzisiaj...