Nie wiedzą co mają i o co powinni dbać.
Splata nam się w życiu codzienna szarość, zwyczajność i rutyna z wydarzeniami pięknymi, niezwykłymi i wartymi zapamiętania. Jesteśmy ludźmi, którzy chodząc twrdo po ziemi czasami zaglądają ponad chmury, a czasami zahaczamy głowami o kawałek nieba. Tacy jesteśmy – Archanioły i Ludzie. A w każdym z nas tkwi potrzeba stwarzania tej odrobiny nieba koło siebie. Chcemy mieć w otoczeniu rzeczy piękne...
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Gabrysiu tak mówią tylko pseudo-Polacy....
OdpowiedzUsuńnasz kraj jesy najpiękniejszy na świecie, tak jak matka, bo przecież matkajest tylko jedna....
kocham swoja ojczyznę i chyba nie potrafiłabym życ gdzie indziej....
http://leptir-visanna6.blogspot.com/
Oj tak!!!! Odżyły wspomnienia bieszczadzkich wędrówek po połoninach, no i to schronisko "Chatka Puchatka". Powróciłoby się tam zwłaszcza teraz, gdy bukowe lasy upiększają krajobraz czerwienią liści...
OdpowiedzUsuń