- Kto ty jesteś?
- Polak mały.
- Jaki znak twój?
- Orzeł biały.
- Gdzie ty mieszkasz?
- Między swemi.
- W jakim kraju?
W polskiej ziemi.
- Czym ta ziemia?
- Mą ojczyzną.
- Czym zdobyta?
- Krwią i blizną.
- Czy ją kochasz?
- Kocham szczerze.
- A w co wierzysz?
- W Polskę wierzę.
- Czym ty dla niej?
- Wdzięczne dziecię
- Coś jej winien?
- Oddać życie."
Dziś piękno twe w całej ozdobie widzę i opisuję, bo tesknię po tobie
OdpowiedzUsuńO ileż piękniej i romantyczniej widać nasz kraj na obczyźnie...Tam słucha sie ze wzruszeniem patriotycznych piosenek. Tam wyłuskuje się z żarliwą ciekawością wszelkie wzmianki o naszym kraju, które pojawiaja sie w prasie zagranicznej, czy w innych mediach. A tutaj, tak często czuje sie wstyd, żenadę, że tak mało juz tej Polski w Polsce. A tak dużo pustosłowia i pozłotki...
OdpowiedzUsuń...Bo nie wychowuje się już dzieci zgodnie z ostatnimi dwoma wersami powyższego wierszyka - i nie chodzi mi jedynie o narażenie się na śmierć w razie potrzeby, ale o poświęcenie życia dla dobra kraju - bez myślenia o własnym interesie w pierwszej kolejności. Panowie politycy w pierwszej kolejności powinni te dziecięce strofy powtórzyć.
OdpowiedzUsuń