Kotka to kocurek

Nasz nowy, zdziczały koci nabytek okazał się jednak facetem. Wszystko przez kropeczkę na podwoziu, która wyglądała, jak coś, czego nie ma.
Przez sierściucha nie wyspana jestem, bo maluch zamiast grzecznie spać, albo zwiedzać pokój - miauczy, dopomina się strawy, albo myli podłogę z kuwetą, z której korzysta jedynie, kiedy chce pogonić swój ogonek, bo brzegi gwarantują bezpieczne gonienie wkoło, bez przewracania się.
Maluszek przestał już psykać w panice na ludzi biorących go na ręce, śpi chętnie ogrzewany ciepłem ludzkiego ciała, ciągle jednak na widok człowieka odruchowo ucieka.
Ciekawa jestem, jak długo to potrwa. Do ludzi stopniowo się przyzwyczaja. Gorzej będzie z Regisem. Na widok psa jeży się, wczepia pazurkami, prycha i syczy. Nasz "wielki pluszak" tym razem prawie wcale nie wykazuje zainteresowania miaukunem - pewnie by sobie obwąchał nowego mieszkańca domu, gdyby to było możliwe. Nie chcemy jednak stresować kotka, ani ryzykować psiego nosa czy oczu, narażając je na kocie pazurki.
Przez chwilę martwiłam się kłopotami, jakie mogą wyniknąć z posiadania kotki, teraz zaś, zastanawiam się, jak będą ze sobą funkcjonować dwa kocury.
Czy ktoś z moich czytelników ma doświadczenia?  Obawiam się bójek o terytorium lub dominację, no i znaczenia terenu.
Na razie maluszek garnie się do Tytusa, chce się z nim bawić, co nie zawsze zyskuje radosną akceptację. Starszy znudzony brykaniem, po prostu odsuwa od siebie rozbawione dziecko łapą.
Czekam na moment, gdy będę mogła wypuścić małego kotka żeby swobodnie biegał po całym domu, bez pilnowania, że wlezie gdzieś, skąd nie może wyjść, albo nie można go wyciągnąć, albo że gdzieś napaskudzi, albo, że przerazi się psa.
Debaty nad imieniem trwają.
Nie miała baba kłopotu... to jej Archanioł wyszukał kotecka...