Sobotni poranek, czyli bardziej zielona trawa

Są dni, w które wykonując po raz milionowy te same czynności, sprzątając dokładnie ten sam bałagan, co wczoraj i miesiąc temu zastanawiam się, czy dobrze mieć dużą rodzinę.
Nieustanny ruch, rozmowy, tarcia, zabawy, nie kończąca się praca w kuchni, góry prania i prasowania, wszechobecny bałagan, który się "sam robi" i sprzątanie, sprzątanie... W kuchni zawsze się kręci ktoś, kto akurat pije, albo zgłodniał w godzinę po obiedzie, albo szuka jakiegoś "cosia", sam nie wiedząc jakiego, albo obiera marchewkę, albo myje właśnie owocki, na które ma chęć... Do tego zwierzęta, które pojawiają i z wyboru, i z przypadku. Ruch, gwar i tylko rzadkie chwile ciszy i spokoju.

("Chleb" Karol Turski)

A potem odwiedzam kogoś, kto ma tylko jedno dziecko. W domu czyściutko, jednoosobowa młodzież zajmuje się sobą w swoim pokoju, w kuchni porządek, dla mnie nie osiągalny. Zazdrość mnie zżera. Zresztą dzieci może być więcej, ale każde "grzecznie" żyje własnym życiem. Posiedzę chwilę i cisza zaczyna mi dzwonić w uszach. Rozglądam się i za chwilę porządek, którego tak zazdroszczę staje się dla mnie objawem braku. Braku wzajemnych kontaktów, braku życia, braku ruchu.
Nagle okazuje się, że wolę ten domowy rozgardiasz, buty zostawione na środku przejścia, tornister rzucony przy schodach i kolejne okruchy na blacie w kuchni.
I nie chodzi mi w tym wszystkim o powiedzenie, że małe rodziny są złe (każdy ma taką jaką chciał, albo życie przyniosło), ani, że bałagan jest objawem szczęścia. Chodzi mi o to, że często patrzymy na innych i myślimy, że ich dom lub życie jest łatwiejsze i lepsze. Wydaje się, że czasami, że w małej rodzinie jest miej trudów codziennych, mniej zachodu, mniej starań, mniej hałasu i ciągłego tłumaczenia, co wolno, co należy, co jest zabronione.
Szukając wytchnienia porównujemy się z innymi. Z czasem dowiadujemy się, że jedynak potrafi sprawić problemy, a między dójką powstaje rozłam. Dociera do nas, że życie innych nie jest idealne.
A potem siadamy przy stole i nagle okazuje się, że w dużej rodzinie jest moc i radość i wzajemne oparcie.
I pyłkiem na wietrze okazują się wszystkie przyciemne problemy dnia codziennego. Bo one wszystkie miną, dzieci dorosną, a RODZINA pozostanie.
I dlatego można czasem popatrzeć w tę stronę, gdzie trawa wydaje się bardziej zielona, potem jednak trzeba wrócić do własnej - do jej pielęgnowania i radości zbiorów...