Jak to jest z życiem w mieście

- Nie wyobrażam sobie życia na wsi.
- Nie potrafiłabym żyć na wsi.
Takie zdania słyszałam nie raz od znajomych mieszkających w dużych miastach, z którymi dzieliłam się swoją nadzieją, że kiedyś wyprowadzę się na wieś.
- Ale dlaczego?
- Co jest takiego we wsi, że chcesz jej unikać?
(Nie, żebym uważała, że skoro ja o wsi marzę, to inni też muszą, po prostu ciekawi mnie takie stanowisko). Założyłam, że osoba, z którą rozmawiam nie zna się na roli i ma taki rodzaj zarabiania na życie, że nie jest związana w żaden sposób z miastem, ani z żadnym określonym miejscem na ziemi. Odpowiedzi zwykle były podobne:
- A bo wszędzie daleko, mniejszy wybór sklepów, nie potrafię grzebać w ziemi (wiadomo, że wieś = dom, a koło domu ziemia), nie znam się na zwierzętach, do dentysty daleko, do lekarza trzeba jechać, szkoła jest lub jej nie ma w pobliżu, jakby się coś stało, to pogotowie ma daleko, do urzędów trzeba jeździć, po różne zakupy trzeba i tak do miasta, drogi kiepskiej jakości. nie ma kina i teatru (bo to każdy taki kulturalny i uczęszcza) itd, itp...
Okazuje się, że to wygoda zabija w ludziach chęć opuszczenia miasta, co nie przeszkadza im narzekać na: ciasnotę, spaliny, korki, hałas, uciążliwość przejazdów przez zatłoczone ulice, ogólny tłok, nagromadzenie ludzkiej bezmyślności, zagęszczenie chamstwa i ścisk fizyczny panujący dokoła.
I teraz dochodzimy do najciekawszego: żaden mieszczuch nie pojedzie na wypoczynek do innego miasta, nie zostanie na urlop w domu, ale koniecznie wybierze się na łono przyrody, w góry, nad morze, nad jezioro, na wieś (!), nie ważne, czy w kraju, czy za granicą. Ucieknie tam, gdzie nie ma tłoku i spalin, za to jest cisza i zieleń. Ci, którzy jadą na zatłoczone plaże wracają do domu sfrustrowani i zdegustowani jakością odpoczynku.
Mieszczuch uciekający z miasta będzie napawał się szumem drzew, widokami, zapachem lasu, szumem morza, bezkresem pól, przestrzeniami i widokami gór.
Będzie siedział na piasku, moczył nogi w jeziorze, chodził po górskich wertepach, zachwycał się kurkami i konikami.
Będzie chwalił domowy chleb, wędliny i wszystkie potrawy zrobione z naturalnie wyhodowanych roślin i zwierząt. (chociaż dzieci już kręcą nosami).
Siedząc wygodnie w słońcu lub w cieniu będzie się zachwycał ciszą i odgłosami przyrody.
Wniosek?
Człowiek może mieć nawyk wygodnego życia i zorganizować sobie byt w gęstej zabudowie miasta, ale NIE potrafi i NIE może żyć beż choćby odrobiny kontaktu z naturą. Jest mu to potrzebne do prawidłowego funkcjonowania psychicznego i fizycznego jak powietrze.
Ciągłe życie w czterech ścianach jest męczące, jest krzywdą i niewolą. Budzi frustracje i agresję. Przyczynia się do najróżniejszych chorób.
Natura jest bezwzględnie potrzebna.
Potwierdzeniem tego jest obraz domów budowanych w miastach na coraz mniejszych działkach. Chociaż za cenę budowy domu można kupić spore mieszkanie, czy apartament, buduje się domki na spłachetkach wielkości chusteczki do nosa, byle mieć miejsce na kilka kwiatków i taras z widokiem na żywopłot, w ostateczności wystarczy ławeczka, stół i niewielkie miejsce na grill.
Działki robią się coraz mniejsze, bo mają zaspokajać bezwzględną potrzebę kontaktu z naturą, a z drugiej strony nie zmęczyć mieszczucha pracami ogrodniczymi, które same w sobie nie są mu do niczego potrzebne.Cena ziemi ma tu swoją rolę, jednak ideologia nie jest bez znaczenia.

niby taras na wieżowcu wielkiego miasta, a wrażenie...

Kiedy na początku XXw architekci robili różne nowatorskie eksperymenty urbanistyczne, projektowali praktyczne rozwiązania w budownictwie mieszkalnym, pojawiły się całe osiedla domów w których królował beton, cegła i asfalt. (m.in. u Le Corbusiera) Domy te z założenia były sypialniami wielkich miast. Były pozbawione drzew, skwerów, kwiatów - wszystko poddano idei utylitaryzmu. Szybko okazało się, że na takich osiedlach nikt nie chce mieszkać. Mieszkańcy wyprowadzali się do gorszych warunków mieszkaniowych, byle uciec od betonowej pustki. Sposobem na przywrócenie życia tym dzielnicom było zrywanie wszechobecnych bruków, sadzenie drzew i zakładanie skwerów. Złamanie monotonni było bardzo istotne, jednak na nic zdawały się kamienne, czy betonowe dodatki, urozmaiceniem musiały być elementy przyrody.
W zachodnich, wielkich miastach od dawna spotykamy zaspokajanie potrzeby przestrzeni i obcowania z przyrodą  przez zagospodarowywanie dachów i tarasów wieżowców i kamienic. Taki ogród na szczycie budynku ma same zalety: izolację od miasta i pejzaże pełne przestrzeni w ścisłym połączeniu z życiem w wielkim mieście.
Na ten luksus jednak niewielu stać, nam zaś pozostaje marzenie o nie uczęszczanej drodze zaznaczonej na mapie białym kolorem, domu otoczonym drzewami i sąsiedzie posiadającym krowę ;-)
Kontakt z naturą MUSI być!

eko wieś teraźniejszości ;-)

eko miasto przyszłości