Złoty sypie się kurz...

Jest taka scena w trzeciej części filmu "Sami swoi", gdzie Kargul z Pawlakiem szukają godnego miejsca na pochówek dla zmarłego Jaśka. Nie chcą go zostawić w obcej ziemi. Poszukiwania kończą się, gdy znajdują cmentarz na którym groby opatrzone są polskimi nazwiskami. Amerykańska ziemia na której spoczywają "swoi" przestaje być obca, bo pracowali na niej i umierali rodacy. Bracia.
Przed nami radosne święto Wszystkich Świętych, jednak zaraz po nim dzień, w którym modlimy się za zmarłych i odwiedzamy groby bliskich, by pamięć o nich nie zaginęła. Bo byli z nami, kochali nas, pracowali dla nas i dla tej ziemi, w której wreszcie spoczęli.
Na pewno znajdziemy wiele grobów, których nikt nie odwiedza.
Bo rodzina się wykruszyła, bo mieszka bardzo daleko, bo wyjechała za chlebem za granicę, bo nie pamięta.
Nie ma nic smutniejszego.
Bo te groby to pamięć nie tylko rodziny ale i narodu.
Bo dzięki tym kilku lampkom zapalonym na grobie krewnego, rozglądamy się dokoła i widzimy: może grób żołnierza, który walczył o Polskę, powstańca, harcerza, żołnierza wyklętego - jeżeli w ogóle będzie miał grób.

"złoty kurz" który skłonił do refleksji - okolice cmentarza z moimi bliskimi

Nie zostawiajcie bez opieki żadnego grobu. Każdy z nas kiedyś odpocznie od trudów tego świata, a jednak myśl o tym, że zostaniemy zapomniani, że nasze życie minie bez echa, że nie pozostanie nawet skrawek pamięci o nas, staje się przykra.
Tak jak powoli zacierająca się pamięć o całych pokoleniach oraczy, rycerzy, żołnierzy, powstańców, ludzi, którzy dzień za dniem pracowali dla swych rodzin i kraju, a których groby pozostają dziś na ziemi, która stała się obca, nie nasza, zapomniana. Są tam jeszcze ich potomkowie, rodziny, które tęsknią za ojczyzną, która stała się taka odległa.
Nie pozwólmy naszych przodków i historii zasypać kurzem, chyba, że będzie to ten złoty kurz tęsknoty i wspomnień...